كه تنها نباشي .تو زندگي بعديت دريا باش .. ترانه ي ِ موجاتو تو گوشاي ِ من بخون ..

من بودم ،‌ روي پل ، با موهاي ِ كوتاه ِ مشكي . تنهـا . داشتم به روياهاي ِ نيامده فكر مي كردم . من بودم كه گم شدم تو روياهاي دور . من نيستم .. توي تمام ِ متنا و حاشيه ها گشتم دنبال كلمه اي كه شب باشه ، تاريك باشه ، غم باشه ، ترس باشه ، سياهي باشه ، شايد هم زمستوناي ترسناكي باشه كه ميدوني بعدش بهار نمياد . نبود .. من بودم روي پل كه دلم ميخواست توي نور هاي ِ اون طرف بشم ... من لبخنداشونو مي ديدم .. كاش يكي از اون طرف منو ببينه ، برام دست تكون بده .

- beautifulphoto-

- كاش يه نفر صدا بزنه مي را- ؟

بعد ، ناگهاني گفته بود كه دست هايت را ببين ، انار افتاده توي ِ دست هاي تو . . .

يك نفر بيايـد مـرا ببرد كنـار خودش ، بنشـاند كنار خودَش ، يك نفر بيايد مـرا ببـرد برايـم پيـانـو بزنـد . سـاز بزنـد . حتـا اگر پيانـو زدنـش شبيه ويـولـن بـاشـد . يـك نفـر بيـاد مرا ببرد برايـم پيـانو بزنـد حتـا اگـر پيـانويـش صداي ِ غَـم سـه تـار را بـدهـد . يك نفـر بيـايد مـرا ببـرد و برايـم بنـوازد .

نوشته بودي بعضي آدم هـا را بـايد قبل از مرگ ديـد . مثلـا حسين پناهـي را ، علي جان صالحـي را . سهراب را . خسـرو شكيبايي را بايد مـي ديدم با آن صداي ِ گرمـش . نوشتـه بودي بعضي آدم ها را بايـد نفـس كشيـد . بايد ثانيه ثـانيه بودنشـان را حـس كـرد . تـو خودت برايـم از همـان آدم هـاي ِ نـابـي . دختـرك ِ مـاه نيـاي مـن ..

* از همه خوب تر اين اسـت كه شـب آشنـايي مـان چـه قدر حرف و خاطره و لبخنـد داشـت . دوستـي هاي ِ يكـهويي اگـر بمـاننـد ،  عطـر ياسشـان بمـانَـد . خـوب انـد . . .

خودم را توي همان صبح زود ِ جمعه ي ِ قبلي توي پارك جا گذاشتم كه رفتيم صبحانه بخوريـم . كه صبح زود نان ِ سنگـگ خريـديم . توي ِ پارك نشستيـم با خالـه ها و دختر خاله هـا آش خورديـم . تاب بازي كـرديم . آهنگ گذاشتيـم خنديديـم . حتا دلم براي ِ عصرش كه رفتيم پياده روي نسبتـا طولاني تنگ است . براي ِ همان لحظه اي كه با ترس از كنـاره ي ِ باريك ِ كوه رد شدم . كه من چه قـدر الان دلـم براي شب ِ قبلـش كه رفتيم بستـني خـورديم تنـگ است. كه چـه قدر هواي برگشتـن از همان خيابان تاريـك كنار كـوه مي كند كه ماه هي بين كوه ها گم مـي شد .  دلـم هواي ِ‌ آخر ِ آخرين هفته يِ تابستان را مي كنـد .

حـالـا بنشيـن كنـار دسـتم ، چشم  هايـَت را ببـند ، تـا قصـه ي پـاييز را من برايـت بگـويـم ..

پـاييـز كه آمده بود ، برايـم يـك پـرنده ي ِ كوچـك ِ آبي اي آورده بود . آن را گذاشته بود توي دسـت هـايـم . پاييـز خودش به من قـول داده بـود كه پرنده ي كوچـك ، مورچـه  پـاش* غم هـا ، بغض ها و اشك هايـَم را مـي برد . پـاييز خودش گفتـه بود پرنده ام ، خوشبختي ِ كوچكـم ، بهـاري اسـت . خـودش پرهاي ِ صورتـي اي كه روي بال ِ كوچكَش بود را نشـانم داده بود و گفتـه بود هديه ي ِ اردي بهشـت است به پرنده ي ِ كوچكـم ..  پاييز پرنـده ام را گذاشته بود توي ِ دست هايـم و رفتـه بود .

نشستـه بوديـم براي آسمـان دعـا كرده بوديـم ، كه با باران و شبنـم دوسـت بـاشـد . براي زميـن دعـا كرده بوديـم  براي گـل هاي ِ  پسرك توي چهار راه . با خوشبختـي كوچكـم براي روز هاي رنگـي دعا كرديـم .

حـالـا تو مي شـود برايـم دعـا كنـي ، پرنـده ام نرود ؟ توي دست هـايـَم بمـاند ؟ خوشبختـي كوچكـم ، خودش گفـت كه آمـده اسـت روزهـايم را آبـي كنـد . بـرايـم از روز هـاي صورتـي اي گفـت كه همراه بـال هايـش آمده انـد. به پـاييز قـول داده بـود چشـم هايـم هميشـه بخنـدند. حـالـا مي شـود براي پـرنده ام دعـا كنـي بمـانـد ؟ خوشبختي كوچكـم براي همه روزهاي صورتي مي آورد . ايـن را خودش هميـن الـآن دارد زمزمـه مي كنـد ..

* قبلـا گفتـه بودم كه انگـار مورچه هـا تمام روز هاي ِ شيرين را خورده بـاشند ..

                                                         نه زمین، نه آسمان

هیچ نمی‌خواهم،

تنها، تو را

که بلند شوی، بگویی: برویم.

برویم «پارک شهر» را

هفت بار دور بزنیم

سرمان که گیج رفت، بنشینیم جایی

بستنی سفارش بدهیم

و با خنده‌های همیشه‌ی تو

                                                     راهمان را بکشیم تا خانه.

- رضا كاظمي -